W dniu 14 listopada 2024 roku odeszła od nas do wieczności Pani Dorota Wójcik, nauczyciel – logopeda Przedszkola Miejskiego „Nadbużańskie Skrzaty” oraz Szkoły Podstawowej nr 1 im. Św. Królowej Jadwigi w Terespolu.
Pani Dorota urodziła się 19.03.1983r. w Białej Podlaskiej. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Terespolu, podjęła dalszą naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. E. Plater w Białej Podlaskiej, które ukończyła w 2007 roku. Następnie rozpoczęła studia wyższe – kierunek Filologia Polska na UMCS w Lublinie. Studia Podyplomowe z logopedii w 2010r. również ukończyła na tej samej uczelni. Później podjęła naukę na studiach podyplomowych o kierunku Edukacja Przedszkolna i Wczesnoszkolna z Pedagogiką, a w roku 2019 ukończyła surdopedagogikę na Studiach Podyplomowych – kierunek Pedagogika Specjalna. Jej pierwszą pracą było zatrudnienie w Polskim Stowarzyszeniu na rzecz upośledzonych jako logopeda. W latach 2013 – 2015 pracowała w Niepublicznym Przedszkolu „FIKU – MIKU” w Białej Podlaskiej. Pracę w Terespolu podjęła w 2012 r. w Przedszkolu Miejskim oraz ZSP nr 1 jako nauczyciel logopeda, z którą związana była do końca swojego życia. Za nienaganną pracę była wielokrotnie nagradzana przez Dyrektora Szkoły w 2017r. w 2021r. i 2022 roku. Jako koleżanka z pracy, była osobą bardzo szanowaną i życzliwą. Budziła zaufanie wśród ludzi. Skromna, delikatna i uśmiechnięta. Miała bardzo delikatny „anielski głos”. Jej odejście było bardzo bolesne, zarówno w rodzinie, jak i w pracy. Wszyscy bardzo ją kochali. Była aniołem na ziemi. Wieść o jej śmierci pogrążyła w smutku całą społeczność szkolną i środowisko, w którym mieszkała. Ceremonia pogrzebowa odbyła się w sobotę 16 listopada br. Mszy Świętej przewodniczył ks. Paweł Paszkiewicz, który wygłosił okolicznościowe kazanie z racji pogrzebu. Słowo pożegnalne, jakie skierował do wszystkich żałobników było bardzo poruszające. Na wstępie przekazał wyrazy głębokiego współczucia dla bliskich zmarłej. Otoczona modlitwą za życia, a szczególnie w chorobie i cierpieniu, odeszła do Pana. Ksiądz zapewnił bliskich o wsparciu duchownym i modlitwie za śp. Dorotę. W swoim kazaniu ks. Paweł odniósł się do nauczycieli różnych przedmiotów, aby mu pomogli zrozumieć tak wczesne odejście do Pana, odwołując się do polonistów, matematyków, fizyków, chemików, biologów i nauczycieli wychowania fizycznego. Po czym dodał: zaczynam powoli rozumieć, że „wcześnie osiągnąwszy doskonałość, przeżył czasów wiele”/Stary Testament-Księga Mądrości/. Dusza Dorotki spodobała się Bogu, dlatego pośpiesznie powołał ją do siebie. /Stary Testament/. Ona zdała już egzamin z życia tu na ziemi, a teraz cieszy się w Bogu. W kazaniu ks. Paweł użył środka stylistycznego przedstawiając list pożegnalny „córki do matki” i „żony do męża”. Fragmenty tych listów były bardzo wzruszające, oddały w pełni uczucia smutku i pustki po stracie bliskiej osoby. Dobry Bóg, jak powiedział ks. Paweł ma inne plany, inaczej wymierza czas, a my ludzie swój plan, mamy stale uzgadniać z Bogiem. To są trudne momenty dla nas, kiedy modlitwa „Ojcze nasz” wydaje się być najtrudniejszą modlitwą  do wypowiedzenia. „Bądź wola Twoja” – to najtrudniejsze słowa tej modlitwy, a jednocześnie najwłaściwsze i najpiękniejsze. O naszej Dorotce – mówił ks. Paweł – możemy wiele powiedzieć, jak dobrym, wspaniałym była człowiekiem. Niestrudzenie przyjmowała w swoim gabinecie starszych i młodszych uczniów, służąc im pomocą. Była niezwykle ciepłą i pogodną osobą o barwie głosu, który uspokajał. Pani Dorota wg swoich kwalifikacji pomagała uczniom mówić poprawnie. Wymowa i dobre słowo jest bardzo ważne. Ale jest taki język, który uczy Miłości, Dobra, Prawdy i Piękna. To język ANIOŁÓW. „Anielski orszak” to najpiękniejsza pieśń liturgiczna, a jej słowa i muzyka, będzie wołaniem do mieszkańców nieba, aby zaprowadzili naszego „Aniołka” Dorotkę przed oblicze Boga Najwyższego. Na zakończenie ks. Paweł zwrócił się do nas wiernych, abyśmy już teraz, za życia nie zapomnieli zostawić swojego testamentu, duchowego testamentu pamiętając o podziękowaniach i przeprosinach. Ważne jest, aby mieć porządek w swym sercu za życia i po śmierci. Mamy nadzieję, że w tym roku kalendarzowym to Dorotka zamyka listę obecności po tamtej stronie.
             Ksiądz Paweł włożył bardzo wiele serca w przygotowanie kazania, które wygłosił, aby pokrzepić najbliższą rodzinę i nas wszystkich, przeżywających odejście Pani Doroty.
             Zmarła spoczęła na cmentarzu parafialnym w Terespolu. Pożegnanie miało bardzo uroczysty charakter. Pan Dyrektor ZSP nr 1 w Terespolu, mgr inż. Michał Świerzbiński wraz ze sztandarem szkoły, osobiście reprezentował naszą społeczność.
                                                                                                            Anna Tomczuk
 

W niedzielę 1 grudnia 2024r. uczniowie naszej szkoły uczestniczyli w uroczystym wniesieniu relikwii św. Pastuszków z Fatimy do kościoła parafialnego w Terespolu. W naszym kraju kult ten staje się coraz bardziej żywy. Kustosz Sanktuarium św. Pastuszków z Fatimy w Szczecinie uświetnił uroczystość swoją obecnością i skierował okolicznościowe kazanie do dzieci. Troje uczniów naszej szkoły z klas młodszych: Tola Rzewuska, Julita Kowaluk i Wojtek Andrzejuk w przebraniu pastuszków sprzed 100 lat miały okazję wnosić relikwie małych świętych w uroczystej procesji do kościoła. Dzieci naszej szkoły przebrane na wzór różnych świętych i błogosławionych miały możliwość zaprezentować się w strojach podczas procesji i w kościele. Wszyscy przebrani otrzymali pamiątkowe różańce za czynny udział w uroczystości, a nauczyciele - katecheci nagrodzili je ocenami celującymi. Uroczystość była bardzo widowiskowa i na długo zapadnie w pamięci uczniów naszej szkoły i parafian. Na zakończenie ks. Proboszcz Mirosław Krupski zaprosił gości i wszystkie przebrane dzieci do wspólnej fotografii.

Opracowała Anna Tomczuk

 

W lutym 2017roku pożegnaliśmy dwoje emerytowanych nauczycieli, którzy pracowali w naszej szkole: p Mariannę Karwowską i p.Włodzimierza Potapczuka. Były to wyraziste postacie wpisane w historię lokalnej oświaty.

        Pani Marianna Karwowska przybyła do Terespola w latach 70-tych. Urodziła się w 1946r. we wsi Mościska niedaleko Chełma. Tam też ukończyła szkołę podstawową. W 1965r. ukończyła Technikum Rolnicze w Zamościu, a następnie Studium Nauczycielskie w Siedlcach.Pracując zawodowo, w 1973r. podjęła studia w Akademii Rolniczej w Lublinie. Pracowała w SPR (Szkoła Przysposobienia Rolniczego) w Komarnie, a następnie w SPR w Terespolu. W1980r. rozpoczęła pracę w Zbiorczej Szkole Gminnej w Terespolu (obecnie ZSP nr 1), gdzie pracowała, aż do chwili przejścia na emeryturę. Uczyła głównie biologii. Była vice-dyrektorem Zespołu Szkół Publicznych nr 1 w Terespolu, kierując szkoła podstawową. Zaangażowana była w działalność harcerską. Była wielkim miłośnikiem przyrody. Wśród uczniów miała opinię osoby wymagającej, ale też sprawiedliwej i obiektywnej. Za swoją pracę pedagogiczną była wielokrotnie nagradzana. Zmarła 13 lutego 2017roku.

       Pan Włodzimierz Potapczuk z naszą szkołą związany był od lat 60-tych. Urodził się w 1932 roku w Kostomłotach, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej. Po wyzwoleniu w 1945 roku kontynuował dalszą naukę w Dobratyczach, a po ukończeniu jej podjął naukę w Liceum Pedagogicznym w Bartoszycach. Po zdaniu egzaminu dojrzałości pracował jako nauczyciel w Państwowym Domu Młodzieżowym w Morągu w charakterze wychowawcy. Tam też zaangażował się w działalność harcerską. Po odbyciu służby wojskowej wrócił w rodzinne strony, gdzie pracował jako nauczyciel. Z terespolską "jedynką" (ZSP nr 1) związany był od samego początku jej istnienia, gdzie uczył głównie geografii. Prowadził zespół taneczny "Jarzębinki". Pięknie też grał na akordeonie. Za swoją pracę pedagogiczną był wielokrotnie nagradzany. Uczniowie pamiętają go jako nauczyciela surowego i wymagającego, a nauczyciele jako duszę towarzystwa. Prosty, szczery, serdeczny-takiego go będziemy pamiętać. Zmarł 7 lutego 2017 roku.

W niedzielę 15 maja obchodzić będziemy Uroczystość Zesłania Ducha Świętego.   
Pięćdziesiątego dnia po swoim zmartwychwstaniu Pan Jezus zesłał Ducha Świętego na Maryję i Apostołów zgromadzonych w Wieczerniku, wypełniając tym samym swoją obietnicę: "Gdy przyjdzie Duch Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie" (J 15, 26). W dniu Pięćdziesiątnicy Kościół, ożywiony Duchem Świętym, rozpoczyna przepowiadanie radosnej nowiny o zbawieniu wszystkim narodom.
Zielone Świątki, bo tak brzmi popularna nazwa dzisiejszej uroczystości, to jedno z najstarszych świąt Kościoła, obchodzone już w czasach apostolskich. Dzień ten posiadał wtedy praktycznie tę samą rangę, co uroczystość Paschy. W pierwszych wiekach w wigilię tego święta udzielano chrztu katechumenom. W średniowieczu istniał zwyczaj rzucania z sufitu kościoła, w trakcie odprawiania Mszy świętej, róż i innych kwiatów symbolizujących dary Ducha Świętego. W bazylikach i katedrach w czasie uroczystości wypuszczano z klatek gołębie: symbol Ducha Świętego.
Kościół przypomina, że Pięćdziesiątnica jest wypełnieniem i zakończeniem Świąt Paschalnych. Duch Święty - Nowe Życie w Chrystusie - był celem całej działalności Chrystusa. Zgodnie z obietnicą, po wywyższeniu Chrystusa na drzewie krzyża, gdy dostęp do Ojca został otwarty, a dziecięctwo Boże stało się rzeczywistością, posłany zostaje Duch Ojca i Syna, by prowadził dalej dzieło Jezusa.

W najbliższą niedzielę (08.05.2016) obchodzimy Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego.
Uroczystość te pierwotny Kościół łączył z tajemnicą Zesłania Ducha Świętego na Apostołów. Historia liturgii zna tę uroczystość dopiero od IV w. O tym święcie pisze Æteria w swoim pamiętniku z podróży do Ziemi Świętej w latach 381-384. Potwierdza je św. Augustyn (+ 430), gdy pisze: "Dzień dzisiejszy świętują na całym świecie". Św. Leon I Wielki (+ 461) poświęca tej tajemnicy dwa kazania.                       
Po swym zmartwychwstaniu Chrystus ukazywał się uczniom, zaś czterdziestego dnia na ich oczach wzniósł się do nieba z Góry Oliwnej. Określenie "Wniebowstąpienie Pańskie" pochodzi z opisu, przekazanego przez św. Łukasza w Dziejach Apostolskich (Dz 1, 9-11). Ewangeliści piszą o tym fakcie niewiele. Mateusz w ogóle nie mówi o wniebowstąpieniu, Marek wspomina lakonicznie: "Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba" (Mk 16, 19). Jan wzmiankuje w formie przepowiedni. Miejscem wniebowstąpienia Jezusa była Góra Oliwna. Z tej góry, gdzie rozpoczęła się męka Chrystusa, wzięła początek także Jego chwała. Jezus polecił Apostołom, aby nie odchodzili z Jerozolimy, lecz by oczekiwali spełnienia obietnicy zesłania Ducha Świętego (por. Dz 1, 4-5). Po powrocie do Jerozolimy Apostołowie "trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego" (Dz 1, 14).