W lutym 2017roku pożegnaliśmy dwoje emerytowanych nauczycieli, którzy pracowali w naszej szkole: p Mariannę Karwowską i p.Włodzimierza Potapczuka. Były to wyraziste postacie wpisane w historię lokalnej oświaty.

        Pani Marianna Karwowska przybyła do Terespola w latach 70-tych. Urodziła się w 1946r. we wsi Mościska niedaleko Chełma. Tam też ukończyła szkołę podstawową. W 1965r. ukończyła Technikum Rolnicze w Zamościu, a następnie Studium Nauczycielskie w Siedlcach.Pracując zawodowo, w 1973r. podjęła studia w Akademii Rolniczej w Lublinie. Pracowała w SPR (Szkoła Przysposobienia Rolniczego) w Komarnie, a następnie w SPR w Terespolu. W1980r. rozpoczęła pracę w Zbiorczej Szkole Gminnej w Terespolu (obecnie ZSP nr 1), gdzie pracowała, aż do chwili przejścia na emeryturę. Uczyła głównie biologii. Była vice-dyrektorem Zespołu Szkół Publicznych nr 1 w Terespolu, kierując szkoła podstawową. Zaangażowana była w działalność harcerską. Była wielkim miłośnikiem przyrody. Wśród uczniów miała opinię osoby wymagającej, ale też sprawiedliwej i obiektywnej. Za swoją pracę pedagogiczną była wielokrotnie nagradzana. Zmarła 13 lutego 2017roku.

       Pan Włodzimierz Potapczuk z naszą szkołą związany był od lat 60-tych. Urodził się w 1932 roku w Kostomłotach, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej. Po wyzwoleniu w 1945 roku kontynuował dalszą naukę w Dobratyczach, a po ukończeniu jej podjął naukę w Liceum Pedagogicznym w Bartoszycach. Po zdaniu egzaminu dojrzałości pracował jako nauczyciel w Państwowym Domu Młodzieżowym w Morągu w charakterze wychowawcy. Tam też zaangażował się w działalność harcerską. Po odbyciu służby wojskowej wrócił w rodzinne strony, gdzie pracował jako nauczyciel. Z terespolską "jedynką" (ZSP nr 1) związany był od samego początku jej istnienia, gdzie uczył głównie geografii. Prowadził zespół taneczny "Jarzębinki". Pięknie też grał na akordeonie. Za swoją pracę pedagogiczną był wielokrotnie nagradzany. Uczniowie pamiętają go jako nauczyciela surowego i wymagającego, a nauczyciele jako duszę towarzystwa. Prosty, szczery, serdeczny-takiego go będziemy pamiętać. Zmarł 7 lutego 2017 roku.

W niedzielę 15 maja obchodzić będziemy Uroczystość Zesłania Ducha Świętego.   
Pięćdziesiątego dnia po swoim zmartwychwstaniu Pan Jezus zesłał Ducha Świętego na Maryję i Apostołów zgromadzonych w Wieczerniku, wypełniając tym samym swoją obietnicę: "Gdy przyjdzie Duch Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie" (J 15, 26). W dniu Pięćdziesiątnicy Kościół, ożywiony Duchem Świętym, rozpoczyna przepowiadanie radosnej nowiny o zbawieniu wszystkim narodom.
Zielone Świątki, bo tak brzmi popularna nazwa dzisiejszej uroczystości, to jedno z najstarszych świąt Kościoła, obchodzone już w czasach apostolskich. Dzień ten posiadał wtedy praktycznie tę samą rangę, co uroczystość Paschy. W pierwszych wiekach w wigilię tego święta udzielano chrztu katechumenom. W średniowieczu istniał zwyczaj rzucania z sufitu kościoła, w trakcie odprawiania Mszy świętej, róż i innych kwiatów symbolizujących dary Ducha Świętego. W bazylikach i katedrach w czasie uroczystości wypuszczano z klatek gołębie: symbol Ducha Świętego.
Kościół przypomina, że Pięćdziesiątnica jest wypełnieniem i zakończeniem Świąt Paschalnych. Duch Święty - Nowe Życie w Chrystusie - był celem całej działalności Chrystusa. Zgodnie z obietnicą, po wywyższeniu Chrystusa na drzewie krzyża, gdy dostęp do Ojca został otwarty, a dziecięctwo Boże stało się rzeczywistością, posłany zostaje Duch Ojca i Syna, by prowadził dalej dzieło Jezusa.

W najbliższą niedzielę (08.05.2016) obchodzimy Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego.
Uroczystość te pierwotny Kościół łączył z tajemnicą Zesłania Ducha Świętego na Apostołów. Historia liturgii zna tę uroczystość dopiero od IV w. O tym święcie pisze Æteria w swoim pamiętniku z podróży do Ziemi Świętej w latach 381-384. Potwierdza je św. Augustyn (+ 430), gdy pisze: "Dzień dzisiejszy świętują na całym świecie". Św. Leon I Wielki (+ 461) poświęca tej tajemnicy dwa kazania.                       
Po swym zmartwychwstaniu Chrystus ukazywał się uczniom, zaś czterdziestego dnia na ich oczach wzniósł się do nieba z Góry Oliwnej. Określenie "Wniebowstąpienie Pańskie" pochodzi z opisu, przekazanego przez św. Łukasza w Dziejach Apostolskich (Dz 1, 9-11). Ewangeliści piszą o tym fakcie niewiele. Mateusz w ogóle nie mówi o wniebowstąpieniu, Marek wspomina lakonicznie: "Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba" (Mk 16, 19). Jan wzmiankuje w formie przepowiedni. Miejscem wniebowstąpienia Jezusa była Góra Oliwna. Z tej góry, gdzie rozpoczęła się męka Chrystusa, wzięła początek także Jego chwała. Jezus polecił Apostołom, aby nie odchodzili z Jerozolimy, lecz by oczekiwali spełnienia obietnicy zesłania Ducha Świętego (por. Dz 1, 4-5). Po powrocie do Jerozolimy Apostołowie "trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego" (Dz 1, 14).

Maj - dla wielu najpiękniejszy miesiąc roku - to w Kościele okres szczególnej czci Matki Bożej. W Polsce żywa jest tradycja gromadzenia się wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i figurach przydrożnych na nabożeństwach majowych, nazywanych "majówkami". Jeszcze dziś przejeżdżając w majowy wieczór przez polskie wsie można usłyszeć pieśni maryjne. Zwyczaj ten trwa dopiero od połowy XIX wieku.    
W Polsce pierwsze nabożeństwo majowe wprowadzili jezuici w Tarnopolu (1838), misjonarze w Warszawie w kościele Św. Krzyża w roku (1852), ksiądz Golian w Krakowie (w 1856) i we Włocławku biskup Marszewski (1859). W tym samym czasie cześć Królowej maja szerzył w Galicji poezją jezuita o. Karol Antoniewicz (+ 1852). Ks. Wincenty Buczyński (jezuita) wydał we Lwowie pierwszą książeczkę o nabożeństwach majowych (1839). W dziesięć lat potem podobną broszurę wydał we Wrocławiu w roku 1850 ks. Aleksander Jełowicki, zmartwychwstaniec. W połowie XIX wieku nabożeństwo majowe przyjęło się we wszystkich prawie krajach.
Centralną częścią nabożeństwa majowego jest Litania Loretańska, jeden ze wspaniałych hymnów na cześć Maryi, w którym wysławiane są Jej wielkie cnoty i przywileje, jakimi obdarzył Ją Bóg. To piękny zbiór komplementów dla Maryi. Nie ma pewności, kiedy powstała Litania Loretańska. Prawdopodobnie jakaś jej wersja znana była już w XII wieku we Francji. Pewne jest to, że zatwierdził ją oficjalnie papież Sykstus V w 1578 r. Nazwę "Loretańska" otrzymała od miejscowości Loretto we Włoszech, gdzie była szczególnie propagowana i odmawiana prawdopodobnie od 1531 r. Przypuszcza się, że część tytułów Maryi pochodzi z wpisów w księgach sanktuarium Domku Loretańskiego.
W litanii wymieniane są kolejne tytuły Maryi: jest ich w sumie 49, a w Polsce 50. Po zatwierdzeniu liturgicznej uroczystości NMP Królowej Polski, obchodzonej 3 maja, do Litanii dołączono 12 października 1923 r. wezwanie "Królowo Polskiej Korony", przekształcone po drugiej wojnie światowej na "Królowo Polski",  8 listopada 2014 r. Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów przychyliła się do prośby naszego Episkopatu i zezwoliła, aby w polskiej wersji Litanii do Najświętszej Maryi Panny dodać wezwanie: „Matko Miłosierdzia”.
W naszym kościele parafialnym nabożeństwa majowe odprawiane są codziennie o godz. 17:40, zachęcamy wszystkich, a zwłaszcza dzieci do licznego uczestnictwa.